„Do prostego człowieka”...

  Gdy znów do murów klajstrem świeżym

Przylepiać zaczną obwieszczenia

Gdy „do ludności" „do żołnierzy"

Na alarm czarny druk uderzy

I byle drab i byle szczeniak

Wodwieczne kłamstwo ich uwierzy

Że trzeba iść i z armat walić

Mordować grabić truć i palić

Gdy zaczną na tysiączną modłę

Ojczyznę szarpać deklinacją

I łudzić kolorowym godłem

I judzić „historyczną racją"

O piędzi chwale i rubieży

Ojcach pradziadach i sztandarach

O bohaterach i ofiarach

Gdy wyjdzie biskup pastor rabin

Pobłogosławić twój karabin

Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba

Że za ojczyznę bić się trzeba

Kiedy rozścierwi się rozchami

Wrzask liter pierwszych stron dzienników

A stado dzikich bab kwiatami

Obrzucać zacznie „żołnierzyków"

O przyjacielu nieuczony

Mój bliźni z tej czy innej ziemi

Wiedz że na trwogę biją w dzwony

Króle z panami brzuchatemi

Wiedz że to bujda granda zwykła

Gdy ci wołają „Broń na ramię"

Że im gdzieś nafta z ziemi sikła

I obrodziła dolarami

Że coś im w bankach nie sztymuje

Że gdzieś zwęszyli kasy pełne

Lub upatrzyły tłuste szuje

Cło jakieś grubsze na bawełnę

Rżnij karabinem w bruk ulicy

Twoja jest krew a ich jest nafta

I od stolicy do stolicy

Zawołaj broniąc swej krwawicy

„Bujać to my panowie szlachta"