dużo...

widzę pan biega - usłyszałem dziś od jednej z kijarek. Niech pan powie, ale tak szczerze dlaczego? chce się panu tak męczyć?

Bez namysłu odpowiedziałem: bo lubię, bo się dobrze czuję, bo jestem uzależniony od endorfin, czyli hormonów szczęścia hi,hi...

Biegam siedemnasty rok:) Zacząłem kilka lat po rzuceniu palenia gdy zrobiłem się dużo "większy" he,he... Spodobało mi się, lepiej się poczułem, spadłem z wagi i nawet się nie potłukłem hi,hi... Potem jak to mówi przysłowie "apetyt rośnie w miarę jedzenia" więc chciałem więcej, więcej i więcej;) Bieganie stało się moją pasją i jakoś nigdy nie miałem problemów z motywacją;)
Niektórych mobilizują sukcesy na zawodach. Kiedy przychodzi brak postępów zniechęcają się i często wieszają buty "na kołku"
Ja starty traktuję jako fajną przygodę, możliwość spotkania z innymi biegaczami i sprawdzenie swojej aktualnej kondycji. Nigdy nie biegam "w trupa" Zawsze zachowuję rezerwę sił na końcowy finisz, bo najważniejsza jest dobra zabawa:) 
Rzadko trenuję w ramach jakiegoś planu:( Wolę beztroskie, spontaniczne hasanie he,he... Sztywne schematy zabijają we mnie radość szybszego przebierania nogami:) 
Prawdę mówiąc kiedy myślami cofam się do czasów "prehistorycznych" to pierwszy raz zamarzył mi się maraton kiedy red. Tomasz Hopfer propagował bieganie w telewizyjnej akcji *Bieg po zdrowie* i zachęcał do udziału w pierwszym Maratonie Pokoju:) Ale to były inne czasy, inne możliwości i inne priorytety hi,hi...